اشعار

آن شب که کوفه شاهد ننـگی سیاه بود            در گـریه آسـمان و زمین تا پـگـاه بود

از ناله‌ای شکسته شد آن شب سکوت شهر            طفلی گرسنه بود که چشمش به راه بود

ای آسمان بگو که در آن صبح فتنه‌خیز            دور فـلـک، اسـیـر کـدام اشـتـبـاه بـود

بخشنده‌ای که داد نگین در رکوع خویش            چون شد که سجده‌گاه بر او قتلگاه بود

آن عـصمت مجـسّم حق در تمام عـمر            جز حرف حق نگفت و همینش گناه بود

در کهکـشان درد، عـلی بود و آسـمان            تـنـهـا گــواه حـیـدر کـرّار، مــاه بــود

هر چند خـسته بود دلـش از جـفـا ولی            بیـچـارگان و خـسـته‌دلان را پـنـاه بود

می‌کرد اقتدا به علی گر جهان، خروش!            کِی حال روزگـار، بدین‌سان تـبـاه بود

دیگر کتاب هجـر رخ یار بسته است            راه نفـس کـشیـدنم انـگـار بسته است
تا آن زمان که سفرۀ دیدار بسته است            کامم برای سفـره افـطـار بسـته است

از روزگار گـنـدم و خـرما نخـواستم
چیزی به غـیر دیدن زهـرا نخـواستم

امشب ستارگان به نگاهم چه می‌کنند            با گـریه‌های گاه به گـاهم چه می‌کنند
مرغـان خانگی سر راهم چه می‌کنند            چیزی بغیر مرگ نخواهم چه می‌کنند

راهی مـسـجـدم که دوبـاره اذان دهـم
راحت بگویم اشهد خود را و جان دهم

قد قـامت الصـلاة؛ عـلی را رها کنید            دیـنی که مانده گـردنـتـان را ادا کـنید
در وقت سجده فرق سرم را دوتا کنید            جـسـم مرا دم در مسـجـد رهـا کـنـیـد

شمشیر نه! که عمر علی را دری گرفت
مسمار لعـنتی ز علی همسری گرفت

در کـوچه‌ها به قامت خم راه می‌روم            خون لخته بسته است سرم راه می‌روم
بـا یـاری حـسـن دو قـدم راه می‌روم            نـزدیک خانه است خودم راه می‌روم

زینب نشـسـته تا که بحـالـم نظـر کند
ای وای اگر نگاه به این زخم سر کند

زن را توان دیدن این زخمها که نیست            با اضطراب و دلهره‌ها آشنا که نیست
در قلب او تحمل هول و ولا که نیست            پس حق زینـبم سفـر کـربلا که نیست

دلشوره دارم از روی تل نیمه جان شود
همراه زخم‌های حسـیـنش کـمان شود

یک تن غریب مانده و دورش هزارهاست            از تیر و نیزه دوربه دورش حصارهاست
از یک طرف محاصرۀ نیزه دارهاست            از یک طرف معذب سم سوارهاست

اسلام را دو مـرتـبه بر نیـزه می‌زنند
سر را که می‌برند به سر نیزه می‌زند

بـیـن نـماز ادعـیـه‌اش مـسـتـجـاب شد            صبح محاسنش که به خونش خضاب شد

بی پرده با خدای خودش هم کلام بود            خونی که ریخت بر رخ پاکش حجاب شد

آئینه دار شوق ملائک به خون نشست            در بین سیـنه قـلـب مـلائک مذاب شد

دُرِّ نجف عـقـیق یمن شد؛ شکـسته شد            پس شانه حسین و حسن هم، رکاب شد

با صورتش به روی زمین خورد مرتضی            یعنی که عرش بر سر اهلش خراب شد

از خاک پست و تیره بپرسید از چه رو            آقـای عـرش‌ مـنـزل ما، بـوتـراب شد

او بوتراب بود و جهان خاک مقدمش            هنگام غسل فاطمه از شرمش آب شد

وقتی که روی خاک غرورش کشیده شد            هـمدست تـازیـانه ملـعـون، طـناب شد

سهم یتیم‌های پس از او فقـط غم است            سیـلی زدن به روی یتـیـمان ثواب شد

رو به نجـف نمـوده رقـیه، دم غروب            مشغول روضه خوانی بزم شراب شد

او گفته جز به سوی نجف جان نمی‌دهد            رأس حسین را به بغل برد و خواب شد

صدای «فزت ورب ال...» به گوش آمد و آه            به حـق رسـیـدی عـلـی! لا الـه ‌الا الله

چگـونه بعد تو از هم نپـاشد این دنیا؟            چگونه سر کند این خاک با غمی جانکاه؟

تو را چنان که تویی در جهان کسی نشناخت            نـبـود هـیـچ‌ کس از جـایـگـاه تـو آگـاه

عزا گرفته برایت در آسمان خورشید            عـجـیب نیـست اگر تا ابـد نـتـابـد مـاه

سرت اگرچه به شمشیر کین شکافته شد            قسم به وعده حق خون تو نگشت تباه

تو دست عدل خدایی چه با فقیر و یتیم            چه قـاتلت که به دامان عـدل بُرد پـناه

محبت تو فقـط خاص شیعـیانت نیست            که داری از همه‌ ادیان چقدر خاطرخواه!

به خون نشـسـته در اندوه رفـتنت دنیا            به‌ انتـظار تو صدها فرشته چـشم‌ براه

سلام زینب و اشک حـسین را برسان            بـه دسـت دخـتــر دردانـه رســول الله

از او بپرس که‌ آن‌روز بین کوچه چه شد            که می‌کند ز بیـانش حسن هنوز اکراه

همین که جان عزیزت به عرش اعلی رفت            ز گـوشـه‌ گـوشۀ دنـیا بـلـند شد ناگـاه،

صـدای آه یـتـیـمـان عـالـم از یک‌سـو            ز سمت دیگر دنیا صدای هق‌هق چاه

شمـشـیر از اهل عبادت خورد حـیدر            بر ساحـتـش تیـرِ جهالت خورد حیدر
از کینه‌های کهنه‌ آخر جان به لب شد            صد پشت پا، جای محبت خورد حیدر

خاری به چشمش بود! عمری خون دل‌ها            از دست قومی بی‌لیاقت خورد حـیدر
بیعت گرفـتـند و ضررها کـرد اسلام            با جهلِ یک عدّه خسارت خورد حیدر
یک ضربۀ کاری فرود آمد به فرقش            یک ضربۀ کاری به شدّت خورد حیدر
در رکعـت دوم به عـشـقِ رستگـاری            غرقِ به خون رزقِ شهادت خورد حیدر
زخـمی عـمیـق افتاد بر پهـنای تاریخ            این زخمِ بد را از حسادت خورد حیدر
والله‌ ارکــانِ هــدایـت مــنــهــدم شــد            تا در دل محراب ضربت خورد حیدر
دیگر همان یک ظرف شیرِ مختصر را            با دست لرزان و به زحمت خورد حیدر!

مانند تو غریب، زمین و زمان نداشت            انـبـوه دردهـای تو را آسـمـان نـداشت

افـسوس... با تـمـام بـزرگی، زمین ما            جایی برای مانـدن تو در مـیان نداشت

پیش از تو روزگار، کـریمی ندیده بود            بعد از تو سفرۀ فقـرا آب و نان نداشت

محراب مانده بود در آن صبح فتنه‌خیز            می‌خواست نعره سر دهد امّا توان نداشت

بعد از شهادت تو سخاوت به خاک رفت            دسـتان مـهـربان تو را آسـمان نـداشت

پیـش از تو ای بـهـانـۀ هر آفـریـنـشی!            هستی هنوز هستی خود را گمان نداشت

آری عـدالـتی که بـنا ریخت در جهـان            جز کینه‌ از برای علی ارمغان نداشت

گـاهی کـنـار نخـل و زمانی کـنار چاه            شب‌های سوگ فاطمه چشمت امان نداشت

یا مرتضی! پس از تو جهان تیره‌روز شد            زیرا بـدون تو پـدری مهـربـان نداشت

من خـاک را قـدم زدم و هیـچ جـا دلـم            جز سایه‌سار مِهر علی سایه‌بان نداشت

یا مـرتضی! ببخـش اگـر در رثـای تو            شعر «خروش»، قدرت شرح و بیان نداشت

برداشت سر ز سجده و در دَم سرش شکست            با ضربتی، نمازِ مجسّم، سرش شکست

از شرم، سرخ شد به فلک صورت فلق            خورشید بی‌قرینۀ عـالم سرش شکست

سر در نیـام خویش فـرو بُرد سَیفِ او            وقتی به تیغ زادۀ مُلجَـم سرش شکست

پیـشـانی مـقــدّس او تا شـکـاف خـورد            بین بهشت حضرت آدم سرش شکست

در عرش قلب حضرت زهرا کباب شد            وقتی قـرار سیـنۀ خاتم سرش شکـست

گـیـرم نـمـی‌رسـیـد نـدای « تَـهَـدَّمَت»             من خود به گوش خویش شنیدم، سرش شکست

پیـوستـگیِّ ابـرویش از هم گُسـسته شد            از بس به دست حادثه، مُحکَم سرش شکست

تـکـرارِ جـاودانـه‌ای از بـوتـراب بـود            مردی که در حوالی عَلقَم سرش شکست

بعد از عـلی و مُسلمِ تنها، در این دیار            تفسیرْگویِ سورۀ مریم*سرش شکست

غمی امشب شبی بر صفحه تقدیر وارد شد           سحر بود و کسی در نیّتش تقصیر وارد شد

تمامِ شب به فکر نیّت شوم و گناهش بود           رسید آشفته خاطر، از «درِ تزویر» وارد شد

کسی با هیبتِ ابلیس آشوب و سراسیمه           نمازش را فرادا خواند و بی‌تکبیر وارد شد

غضب در چشم‌هایش داشت و وحشت میانِ دل           زمانِ فتنه بود و کفر با تکفیر وارد شد

دلِ محراب لرزید و تن مسجد تکانی خورد           زمان محکم زمین خورد و در او تغییر وارد شد

هدایت منهدم شد تا که آن ملعون رسید از ره           سپس بر فرقِ قرآن ضربۀ شمشیر وارد شد

نمی‌فهمید قرآن جز علی معنا ندارد که!           از آن لحظه کنارِ ترجمه، تفسیر وارد شد

مرادی بود و حاصل شد مرادش، پس خوش آمد گفت           به او شیطان! همینکه با غل و زنجیر وارد شد

پدر را بُرد از مسجد، سپس زخم سرش را بست           جوان از خانه رفت اما شکست و پیر وارد شد

برای اینکه بابا را نبـیند اینچنین زینب           کمی این پا و آن پا کرد و با تأخیر وارد شد

اگر کوبید مُشتش را به دیوارِ کنارِ «در«           دلش پُر بود از کوچه اگر دلگیر وارد شد

سکوتش سال‌های سال زجرش داد تا اینکه           به روی جسم و تابوتش هزاران تیر وارد شد!

بغضِ کرار، سرِ سفرۀ افطار شکست            بعدِ سی‌سال فرو خوردنش؛ این بار شکست

کـولـه‌بارِ غـمش از شانۀ لـرزان افـتاد            کمرِ کـوه، از افـتادن این بار شکـست

وقت رفتن شد و بر دامنش افتاد دخیل            رفت و با هق‌هقِ در، شانۀ دیوار شکست

آنقـدر مـأذنه با «حیّ عـلیٰ» گـفت نـیا            که اذان نیز، سرِ این همه اصرار شکست

کعبه با «قَد قُتِل» و «فُزتُ بِربّ الکعبه«            نوحـه دم داد: سرِ قـبـلۀ سـیّار شکست

استخوان؛ خرد شد و راه گلو را وا کرد            اشکِ شوق آمد و در چشمِ ترش خار شکست

روی او؛ آیــنـۀ قــدّی زهــرایـش بـود            حیف شد؛ آینه در لحظۀ دیدار شکست

سجدۀ آخرِ این قصه دو رکعت روضه‌ست            دین‌پناه است، نمازی که به اجبار شکست

وارث فضل پدر زخم سرش را هم خواست            سیبِ غم نصف شد و فرقِ علمدار شکست

کـوفـۀ سـرشـکـن؛ ارثـیّـۀ بـابـا را داد            سنگ؛ آئـینۀ او را سر بـازار شکست

امام رو به رهایی؛ عـمامه روی زمین            قیامتی شد؛ بعـد از اقـامه؛ روی زمین

خطوط آخر نهج البلاغه ریخت به خاک            چکید خـون خـدا در ادامه روی زمین

خودت بگو به که دل خوش کنند بعد از تو            گرسنگان «حجاز» و «یمامه» روی زمین۱

زمان به خـواب ببـیـند که باز امیرانی            رقم زننـد به رسم تو نامه روی زمین:

مرا بس است همین یک دو قرص نان ز جهان            مرا بس است همین یک دو جامه روی زمین۲

دوباره سهم زینب کرده غم، بیمارداری را            دل خون را، نگاه مضطرب را، بی‌قراری را

پدر از خانه بیرون رفته، اما دیر برگشته            دوباره خانه دارد می‌چشد چشم انتظاری را

بگو با ابن ملجم تیغ او شق القمر کرده            صدا پیچید در عالم که: دیدم رستگاری را

پدر پوشانده با عمامه و دست و عبا سر را            مبادا دیـدۀ زینب ببـیـند زخـم کاری را

مگو با گریۀ فرزندها: آهسته آهسته...            که می‌دانند اهل خانه رسم سوگواری را

شب قدر است، با من ذکر یا الله و یا حیدر            ببین آورده‌ام با خود هر آنچه دوست داری را

به مسجد می‌رود یا سمت قربانگاه می‌آید؟            چرا از هر طرف امشب نسیم آه می‌آید؟

قدم‌هایش چقدر از خانه تا مسجد شتابان است            به سختی عرش دارد پا به پایش راه می‌آید

چه شوقی می‌چکد از صورتش وقت وضو امشب            برایش عاقبت آن لحظۀ دلخـواه می‌آید

برای بار آخر کوچه‌کوچه، کوفه می‌بیند            سراغ سایه‌های تـیره، نـور ماه می‌آید

هلا ای شهر! شام آخر است آماده‌ای آیا؟            چه بر روز تو در این فرصت کوتاه می‌آید؟

نمی‌بیـنـند مردم حجـم تنهـایی مولا را            غریبی عـلی تنهـا به چـشم چـاه می‌آید

شده نزدیک‌تر از قبل، شهادت به علی            اقتدا کرده به هـمراه جـماعت به عـلی

با سر تـیغ جدا کـردنشان دشوار است            بس که چسبیده در این لحظه عبادت به علی

فرق شمشیر عرب با همه در یک چیز است            به عقب خم شده از شرم اصابت به علی

درد این‌جاست که در دست دگر خنجر داشت            هر که آمد بدهد دست رفـاقت به عـلی

روزگاری همه از تیغ دو دم می‌گـفتند            افتخارش به عرب ماند، جراحت به علی!

کاسـۀ شیـری و دستان یتـیـمی لـرزان            این خبر را برسانـید سـلامت به عـلی

این چشم‌ها به راه تو بیدار مانده است            چشم‌انتظارت از دم افـطار مانده است

برخیز و کوله‌بار محبت به دوش گیر            سرهای بی‌نـوازش بسیـار مـانده است

آرام‌تــر نــفـس بـکـش آرام‌تــر بــگــو            چندین نفس به لحظۀ دیدار مانده است

از آن زمان که شاخۀ یاست شکسته شد            چشمت هنوز بر در و دیوار مانده است

سی سال رفته است ولی جای آن طناب            بر روی دست‌های تو انگار مانده است

می‌دانی ای شـکـستـه‌سـر آل هـاشمی!            تاریخِ زنـده در پی تکـرار مانده است

از بغض دشمنان به تو یک ضربه سهم توست            باقـی آن بـرای عـلـمـدار مـانـده اسـت

تیـغی فـرود آمد و فـرقـت شکـسـت آه            فرقت شکست و موی تو در خون نشست آه

خون قطره قطره از تب پیشانی‌ات گذشت            چشم تو را در آن سحـر تیـره بست آه

زخم سرت عمیق شد اما تو را نکشت            آری تو را که طاقت این درد هست، آه

از آن دمی که ماه تو در خاک و خون نشست            در بـین کـوچـه آیــنـۀ تـو شـکـسـت آه

زخم دل تو سر زد و جان تو را گرفت            زخمی که بر نداشت دمی از تو دست آه

حالا دوباره هـمدم زهـرای خود شدی            دیگر بس است ناله و دیگر بس است آه

آزرده طعـم دورى، از یار را چـشیده            روى سـحـر قـدم زد با کـسوت سپـیده

روى زمین قدم زد با آسمان سخن گفت            از ابـرها بـپـرسـید از گـفـته و شنـیـده

می‌رفت سوى مسجد امّا نه مثل هر شب            چون عاشقى که وقت وصل دلش رسیده

تکـبـیر گفت و الحـمد تا انتهـاى سوره            بهـر رکـوع خـم شد با قـامـتى خـمـیده

برخاست از رکوع و آرام رفت سجده            اشک خداست این که روى زمین چکیده

تیغى فرود آمد کعبه شکست و تسبـیح            محراب ماند و تیغى کاین کعبه را دریده

او سجده کرد امّا سر بر نداشت دیگر            سجده به این طویلى مسجد به خود ندیده

کعبه شکست برداشت امّا نه بهر میلاد            نـزدیک شد زمـان دیـدار یک شـهـیده

آن صبح سراسر هـیجان گفت اذان را            انـگـار که می‌دیـد نـمـاز پس از آن را

قد قامت... قـد قامت... قد قـامت دیدار            در حـی عـلی خـیرِ عـمل دید نهان را

تسبیح به دست چپ و قرآن به کف راست            آمـاده که تـسـلـیم نمـاید سـر و جان را

این عطر صلات است؟ نه، عطر صلوات است            خـوشبو به گـل نام نـبی کرد دهان را!

اکنون به نماز آمده این مردتر از مرد            انگار که در دست گرفته‌ست زمان را

آن سایه که شمشیر کشیده‌ست، ندیده‌ست            در پشت سر عشق، جهانی نگران را؟

این سجده همان سجدۀ سرخ است که باید            از قـدر تو لـبـریز نـمـاید رمـضان را

محراب به خون شسته شد و مسجد کوفه            از حادثـه‌ای سـرخ خبر داد جهان را!

سلمان! تو نیستی و ابوذر نمانده است            عمار نیست، مالک اشـتر نمانده است

قرآن به نیزه می‌رود این‌جا هـزار بار            جز خـطبۀ دریغ به منـبر نمـانده است

در کوچه‌های هاشمی آتش هنوز هست            باور مکن که حادثه دیگر نمانده است

دشمن خـیال کرد کتاب غـدیر سوخت            دشمن خیال کرد که کوثر نمانده است

تـکـفــیــر مـی‌کـنـنـد پـیــاپـی امــام را            ایمانشان به مصحف و دفتر نمانده است

شمشیرهای یکسره کـوفی‌ست در نیام            راهـی ورای گـریۀ پرپـر نـمانده است

دیگر کجای شب تهی از ابن‌ملجم است؟            در کوفه جز سیاهی خنجر نمانده است

فـردا تـمـام جــامـه‎دران‌انـد پـشـت در            فردا ولی چه فایده حـیدر نمانده است!

امشب از محراب خون، شوق سفر دارد علی            خلوتی خوش با خدا، شب تا سحر دارد علی

با خدا نجوای او «فُزْتُ و رَبِّ الکعبه» است            در شب قدری که فرصت تا سحر دارد علی

نخل‌های کوفه را یک عمر در ماتم نشاند            داغ‌هایی کز مدیـنه بر جگـر دارد علی

بازتـاب خاطـرات آشـیانی سـوخـته‌ست            گوشۀ چشمی که بر دیوار و در دارد علی

لاله‌زار سینۀ او چون نسـوزد از فـراق            وقـتی از داغ دل زهـرا خبر دارد علی

بی‌نوایان عرب، صد کاسه شیر آورده‌اند            تا به دست مرحمت یک جرعه بردارد علی

با نگـاهی می‌نـوازد عـاشـقان خسـته را            با کدامین اهل دل امشب نظر دارد علی

چو بر آیینۀ خورشید می‌شد بغض شب پیدا            به نبض سینۀ مهتاب دیدم تاب و تب پیدا

دریغا! صبح فردا از «غم بدرود» خواهد شد            غمی سنگین به دل‌های یتیمان عرب پیدا

طلوع سجده‌اش را آیه‌ای از خون تلاوت کرد            کسی که شد به قلب کعبه در ماه رجب پیدا

پس از کوچ تو از پس‌کوچه‌های شهر، می‌گردد            چراغ اشک روی سفره چون، نان و رطب پیدا

علی! بعد از حضور خطبه‌‎های گرم و شیوایت!            زمان هرگز نخواهد کرد سطری از ادب پیدا